Dag van de Arbeid - Día del Trabajo

Internationale Arbeidersdag of 1 mei is de herdenking van de mondiale arbeidersbeweging.  Het is een dag die gewoonlijk wordt gebruikt om verschillende sociale en arbeidseisen te stellen ten gunste van de arbeidersklasse, door onder meer de anarchistische en communistische  bewegingen. Het is een nationale communistische bewegingen, feestdag in de meeste landen ter wereld.

Sinds de oprichting ervan in de meeste landen (hoewel de overweging van de feestdag in veel gevallen te laat kwam) met instemming van het Socialistische Arbeiderscongres van de Tweede Internationale , gehouden in Parijs in 1889, is het een dag van strijd en eerbetoon aan de Martelaren. uit Chicago . 

Deze anarchistische vakbondsleden werden in de Verenigde Staten geëxecuteerd omdat ze hadden deelgenomen aan de protesten die vochten voor de verwezenlijking van de achturige werkdag, die hun oorsprong vond in de staking die op 1 mei 1886 begon en drie dagen later, op 1 mei, zijn hoogtepunt bereikte, in de Haymarket-opstand . Vanaf dat moment werd het een dag van protest voor de rechten van werknemers in algemene zin, die in de hele wereld in meer of mindere mate wordt herdacht.

In de Verenigde Staten, Canada en andere landen wordt deze herdenking niet gevierd. In plaats daarvan wordt Labor Day gevierd op de eerste maandag van september, ter herdenking van een parade die op 5 september 1882 in New York werd gehouden en werd georganiseerd door de Noble Order of the Knights of Labor . De Amerikaanse president Grover Cleveland sponsorde de viering in september uit angst dat de datum in mei de socialistische beweging in de Verenigde Staten sinds 1882 zou versterken. Canada deed mee aan de herdenking van de eerste maandag van september in plaats van 1 mei vanaf 1894.

Geschiedenis 

Oorsprong van de herdenking

De gebeurtenissen die aanleiding gaven tot deze herdenking worden gecontextualiseerd aan het begin van de Industriële Revolutie in de Verenigde Staten. Aan het einde van de  19e eeuw was Chicago de tweede grootste stad van de Verenigde Staten. Duizenden werkloze boeren arriveerden elk jaar per spoor vanuit het westen en zuidoosten, waardoor de eerste bescheiden dorpen ontstonden die honderdduizenden arbeiders huisvestten. bovendien verwelkomden deze stedelijke centra gedurende de 19e eeuw emigranten van over de hele wereld  .

De vraag naar de 8 - urige werkdag

Verenigde Staten, door Lewis Hine , 1908. De slechte arbeidsomstandigheden van arbeiders midden in de industriële revolutie droegen bij aan de opkomst van de arbeidersbeweging en haar eisen.

Eén van de fundamentele eisen van de arbeiders was een werkdag van acht uur. Een van de prioritaire doelstellingen was het handhaven van de stelregel: "acht uur werk, acht uur vrije tijd en acht uur rust." ¹ In deze context vonden verschillende bewegingen plaats; In 1829 werd een beweging gevormd om de wetgevende macht van New York te verzoeken om een werkdag van acht uur. Voorheen was er een wet die verbood om meer dan 18 uur te werken, ‘tenzij noodzakelijk’. Als een dergelijke noodzaak niet bestond, moest elke ambtenaar van de spoorwegmaatschappij die een ingenieur of stoker had gedwongen 18 uur per dag te werken, een boete van $ 25 betalen .

De meeste arbeiders waren aangesloten bij de Noble Order of the Knights of Labour, maar de American Federation of Labour , aanvankelijk socialistisch (hoewel sommige bronnen de anarchistische oorsprong ervan aangeven ), was dominanter. Op haar vierde congres, gehouden op 17 oktober 1884 , had zij besloten dat vanaf 1 mei 1886 de wettelijke duur van de werkdag acht uur zou moeten zijn . wetten in die zin maken in hun jurisdicties. Deze resolutie wekte de belangstelling van organisaties, die de mogelijkheid zagen om met de achturendag een groter aantal banen te verwerven.

In 1868 voerde president Andrew Johnson de zogenaamde Ingersoll Act in, waarin de achturendag werd vastgelegd. Al snel voerden negentien staten wetten in met maximale werkdagen van acht tot tien uur, hoewel altijd met clausules die het mogelijk maakten deze te verlengen tot tussen de 14 en 18 uur. Toch kwamen arbeids- en vakbondsorganisaties in de Verenigde Staten in actie vanwege het gebrek aan naleving van de Ingersoll Act. De algemene pers in de Verenigde Staten, die reactionair was en zich aansloot bij de zakelijke stellingen, omschreef de beweging als ‘schandalig en respectloos’, ‘het delirium van onpatriottische gekken’, en verklaarde dat het ‘hetzelfde was als vragen om een salaris te betalen zonder het nakomen van alle verplichtingen." 

Op 1 mei was de staking

Wet van 1 mei 1983 aan het einde van de dictatuur in Montevideo, Uruguay

Op zaterdag 1 mei 1886 gingen arbeiders in staking, terwijl nog eens 200.000 arbeiders deze overwinning behaalden met de simpele dreiging van een staking.

In Chicago , waar de arbeidsomstandigheden veel slechter waren dan in andere steden van het land, gingen de demonstraties op 2 en 3 mei door. De enige fabriek die nog werkte was de landbouwmachinefabriek van Helmans, die sinds 16 februari staakte omdat ze een bedrag wilden inhouden op de salarissen van de arbeiders voor de bouw van een kerk. De productie werd op basis van korsten op peil gehouden . Op de 2e had de politie een demonstratie van meer dan 50.000 mensen met geweld uit een gebroken en op de 3e werd er voor de deuren een bijeenkomst gehouden; Toen de anarchist August Spies op het perron stond , klonk de sirene bij het begin van een ploeg stakingsbrekers. De concentraten wierpen zich op de korstjes (geel) en begonnen een gevecht. Een politiecompagnie begon zonder enige waarschuwing op mensen te schieten, waarbij zes doden en enkele tientallen gewonden vielen.

De journalist Adolph Fischer , redacteur van de Arbeiter Zeitung , rende naar zijn krant waar hij een proclamatie schreef (die later zou worden gebruikt als het belangrijkste beschuldigende bewijsmateriaal in het proces dat tot zijn ophanging leidde) en 25.000 pamfletten drukte . De proclamatie zei:

Arbeiders: de klassenoorlog is begonnen. Gisteren werden de arbeiders voor de McCormik-fabriek neergeschoten. Zijn bloed roept om wraak!

Wie kan eraan twijfelen dat de jakhalzen die ons regeren verlangen naar bloedvergieten? Maar arbeiders zijn geen kudde schapen. Laten we op de witte terreur reageren met rode terreur! De dood verdient de voorkeur boven ellende.

Als de arbeiders worden neergeschoten, laten we dan zo reageren dat de meesters zich dat nog lang zullen herinneren.

Het is de noodzaak die ons doet schreeuwen: te wapen!

Gisteren rouwden de vrouwen en kinderen van de armen om hun echtgenoten en vaders die waren neergeschoten, terwijl ze in de paleizen van de rijken glazen vulden met dure wijn en dronken voor de gezondheid van de bandieten van de orde...

Droog je tranen, degenen die lijden!

Houd moed, slaven! Sta op!

De proclamatie eindigde met een oproep tot een protestdaad voor de volgende dag, de 4e, om vier uur 's middags, op Haymarket Square. Er werd een vergunning verkregen van burgemeester Harrison om om 19.30 uur een evenement te houden in Haymarket Park. De gebeurtenissen die daar plaatsvonden staan bekend als de Haymarket-rel .

De Haymarket- rel c.q. opstand

Het is een van de beroemdste gravures van de Haymarket-rel en toont onnauwkeurig hoe Fielden het publiek toespreekt op hetzelfde moment dat het explosief ontploft en de rellen beginnen.

Meer dan 20.000 mensen verzamelden zich op Haymarket Square en werden onderdrukt door 180 politieagenten in uniform. Onder de politieagenten ontplofte een explosief, waarbij één dode en meerdere gewonden vielen. De politie opende het vuur op de menigte, waarbij 38 mensen omkwamen en meer dan 200 gewond raakten.

Voor Chicago werd de staat van beleg en uitgaansverbod uitgeroepen , waarbij honderden arbeiders werden gearresteerd en gemarteld, beschuldigd van de moord op de politieagent.

Deze repressieve daden werden ondersteund door een perscampagne met citaten als:

Wat kan beter vermoeden dan de anarchistische leiding . Aan de galg de brutale moordenaars, rode communistische schurken , bloeddorstige monsters, bommenmakers, gespuis die niets meer zijn dan de overblijfselen van Europa die onze kusten zochten om onze gastvrijheid te misbruiken en de autoriteit van onze natie uit te dagen, en die in al deze Jarenlang hebben ze niets anders gedaan dan opruiende en gevaarlijke doctrines verkondigen!

La Prensa eiste een kort geding door het Hooggerechtshof , waarbij acht anarchisten en alle prominente figuren uit de arbeidersbeweging verantwoordelijk werden gehouden.

Op 21 juni 1886 werd de zaak ingeleid tegen 31 verantwoordelijke partijen, wat later uitkwam op acht. Er waren vele onregelmatigheden tijdens het proces, waarbij alle procedurele normen zowel qua vorm als inhoud werden geschonden, zo erg zelfs dat het tegenwoordig wordt omschreven als een schijnproces. De rechtbanken werden schuldig bevonden. 

Drie van hen werden veroordeeld tot gevangenisstraf en vijf tot de dood, die zouden worden geëxecuteerd door ophanging. De details van de zinnen zijn als volgt:

Gevangenis

• Samuel Fielden , Engels, 39, methodistische predikant en textielarbeider, veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf.
• Oscar Neebe , Amerikaan, 36, verkoper, veroordeeld tot 15 jaar dwangarbeid.
• Michael Schwab , Duitser, 33, typograaf , veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf.

Tot de dood

• George Engel , Duitser, 50, typograaf.
• Adolph Fischer , Duitser, 30 jaar oud, journalist.
• Albert Parsons , Amerikaan, 39 jaar oud, journalist, echtgenoot van de Mexicaan Lucy González Parsons , hoewel bewezen werd dat hij niet ter plaatse aanwezig was, gaf hij zichzelf aan bij zijn metgezellen en werd ook berecht.
• Augustus Vincent Theodore Spies , Duits, 31, journalist.
• Louis Lingg , Duitser, 22 jaar oud, timmerman , pleegde zelfmoord in zijn eigen cel om niet te worden geëxecuteerd.

De vonnissen werden op 11 november 1887 voltrokken. José Martí , die op dat moment als correspondent in Chicago werkte voor de Argentijnse krant La Nación, vertelde het als volgt;

...ze verlaten hun cel. Ze schudden elkaar de hand, ze glimlachen. Het vonnis wordt hun voorgelezen, hun handen worden met handboeien op de rug gebonden, hun armen worden met een leren sjerp om hun lichaam gebonden en ze worden in een witte lijkwade geplaatst, zoals de tuniek van christelijke catechumenen. Beneden zit het publiek, gezeten in een rij stoelen voor het schavot als in een theater... Stevigheid op het gezicht van Fischer, gebed op dat van Spies, trots op dat van Parsons, Engel maakt een grapje over zijn kap, Spies Hij roept: "De stem die je gaat onderdrukken zal in de toekomst krachtiger zijn dan alle woorden die ik nu zou kunnen zeggen.' Hun kappen worden neergelaten, dan klinkt er een teken, een geluid, de val begeeft het, de vier lichamen vallen en zwaaien in een dans. ... 

De gebeurtenissen in Chicago hebben ook het leven gekost aan veel arbeiders en vakbondsleiders; Er is geen exact aantal, maar duizenden werden ontslagen, vastgehouden, vervolgd, gewond door geweerschoten of gemarteld. De meerderheid waren Europese immigranten: Italianen , Spanjaarden , Duitsers , Ieren , Russen , Polen en andere Slavische landen .

Het bereiken van de achturige werkdag

Karl Marx en Friedrich Engels waren in de jaren tachtig van de negentiende eeuw belangrijke intellectuelen bij het leggen van de fundamenten van het wetenschappelijk socialisme en het marxisme , fundamentele pijlers van een aanzienlijk deel van de arbeidersbeweging

Eind mei 1886 kwamen verschillende werkgeverssectoren overeen om enkele honderdduizenden werknemers een werkdag van acht uur toe te kennen. Het succes was zo groot dat de Federatie van Gilden en Georganiseerde Vakbonden haar vreugde uitdrukte met de volgende woorden: “Nooit in de geschiedenis van dit land heeft er zo’n algemene opstand onder de industriële massa’s plaatsgevonden. Het verlangen naar een verkorting van de werkdag heeft miljoenen arbeiders ertoe aangezet zich bij bestaande organisaties aan te sluiten, terwijl ze tot nu toe onverschillig bleven tegenover vakbondsagitatie.

De verwezenlijking van de 8-urendag markeerde een keerpunt in de mondiale arbeidersbeweging. Friedrich Engels zelf zegt in het voorwoord van de Duitse editie van 1890 van Het Communistisch Manifest :

Welnu, vandaag de dag, op het moment dat ik deze regels schrijf, herziet het proletariaat van Europa en Amerika zijn krachten, voor het eerst gemobiliseerd in één leger, onder één vlag en voor één enkel onmiddellijk doel: de legale vestiging van de normale arbeidsomstandigheden. van acht uur, al in 1866 uitgeroepen door het Congres van de Internationale in Genève en opnieuw in 1889 door het Arbeiderscongres van Parijs. Het spektakel van vandaag zal aan de kapitalisten en landeigenaren van alle landen laten zien dat de proletariërs van alle landen inderdaad verenigd zijn. O, stond Marx maar aan mijn zijde om het met eigen ogen te zien! 

Consolidatie en uitbreiding  in de 20e eeuw

Gravure van Walter Crane "opgedragen aan de arbeiders", getiteld "A Wreath for May Day. 1895", waarin een matrone verschijnt met een gevleugelde Frygische muts die het socialisme voorstelt. Zinnen als: "De zaak van het werk is de hoop van de wereld" verschijnen op de slinger; "Socialisme betekent een nuttiger en gelukkiger leven voor iedereen"; "Geen kinderarbeider"; "Het land voor het volk", enz. 

Na de gebeurtenissen in de Verenigde Staten gaf de Tweede Internationale een grote impuls aan pogingen om 1 mei in een feestdag te veranderen, waarbij ze steeds tegelijkertijd de verkorting van de werkdag tot acht uur eiste. In 1904 vroeg de Tweede Internationale bijeenkomst in Amsterdam “alle partijen, vakbonden en sociaal-democratische organisaties om op 1 mei energiek te strijden om de wettelijke instelling van de 8-urendag te verwezenlijken en om te voldoen aan de eisen van het proletariaat om vrede te bereiken . ” ". Tegelijkertijd maakte het congres het “voor proletarische organisaties in alle landen verplicht om op 1 mei te stoppen met werken, waar mogelijk en zonder schade voor de arbeiders.” ⁹ Op deze manier probeerden organisaties over de hele wereld van 1 mei een officiële feestdag te maken ter ere van de arbeidersklasse, wat in de meeste landen geleidelijk werd bereikt.

Demonstratie op 1 mei 1909 op de Puerta del Sol in Madrid

In Europa vonden gedurende het tweede decennium van de eeuw enkele mijlpalen plaats. Op 23 april 1919 ratificeerde de Franse Senaat de achturige werkdag en maakte 1 mei 1919 voor het eerst tot een niet-werkdag. Twee maanden eerder had in Spanje de beroemde staking van La Canadiane , geleid door anarchistische bewegingen in Barcelona , in het hele land de goedkeuring gekregen van het decreet van de achturige werkdag ,  waarmee Spanje het eerste land van Europa werd dat dit decreet uitvaardigde.   hoewel jaren later, tussen 1923 en 1930, de Dag van de Arbeid zonder demonstraties werd gevierd, als gevolg van de ontneming van dit recht tijdens de militaire dictatuur van generaal Primo de Rivera , hoewel dit van 1931 tot 1936, tijdens de Republiek , wel het geval was. werd herdacht in de belangrijkste Spaanse steden. 

1 mei-demonstratie 1950 in Oost-Berlijn, Duitse Democratische Republiek.

Na de Tweede Wereldoorlog en de aanvaarding van het socialisme als politiek systeem in tal van landen in Europa en Azië, en later in Afrika en Amerika, gaf het een nieuwe impuls aan de Internationale Arbeidersdag, terwijl in de kapitalistische landen van Europa de invloed Het aantal linkse partijen groeide, en daarmee ook de vieringen op deze dag. Daarom werd 1 mei in de tweede helft van de  20e eeuw een dag van grote officiële vieringen, volksdemonstraties en militaire parades in landen als de Sovjet-Unie – waar de grote parades voor het Kremlin van Moskou en het mausoleum van Lenin plaatsvonden . de Duitse Democratische Republiek of China .

Dag van de Arbeid valt of kan op 1 mei vallen.

Er is nog een officiële feestdag op 1 mei.

1 mei is geen feestdag, maar de Dag van de Arbeid wordt op een andere datum gevierd. Er wordt geen Dag van de Arbeid gevierd, noch op 1 mei, noch op enige andere datum. In 1954 was  paus Pius  , altijd in oppositie tegen de methoden en ideeën van communistische  en socialistische  organisaties , de belangrijkste organisatoren van de viering en over het algemeen vijandig tegenover religie. 

In andere kapitalistische landen, vooral in de Verenigde Staten, werden de vieringen van 1 mei ontmoedigd door zowel bedrijven als de overheid, om een grotere invloed van linkse partijen en vakbonden in het land te vermijden. In Portugal bijvoorbeeld werd de Internationale Dag van de Arbeid vrijelijk gevierd na de triomf van de Anjerrevolutie op 25 april 1974, en in Spanje werd deze tussen 1939 en 1977 niet gevierd, met de oorspronkelijke betekenis van de herdenking, tijdens de periode van 1939 tot 1977. de dictatuur van Francisco Franco , die werd vervangen door de viering van het feest van San José Obrero na de proclamatie ervan door het Vaticaan.

Als gevolg van het klimaat van eisen enerzijds en de verdeeldheid van de wereld anderzijds in de tweede helft van de 20e eeuw  leidde de viering van de Internationale Arbeidersdag soms tot talloze confrontaties, rellen en bloedbaden, die de oorzaak waren of waren van de reden voor veranderingen politici met in sommige gevallen nationale en internationale relevantie. In Turkije vond bijvoorbeeld op 1 mei 1977 het bloedbad op het Taksimplein in Istanbul plaats , waarbij tientallen doden vielen; ^16. Het bloedbad vond plaats in het midden van een klimaat van confrontatie tussen links en rechts gedurende de hele jaren zeventig, dat eindigde met de staatsgreep van 12 september 1980 .

In  de 21e eeuw 

Aan het begin van de  21e eeuw begonnen de media in veel landen de internationale arbeidsdag 'dag van de Arbeid ' te noemen, in een poging de viering, die toch al diepgeworteld was, te scheiden van haar herdenkings- en wraakzuchtige oorsprong.

In andere landen, over het algemeen door de Britten gekoloniseerde landen , vieren ze de zogenaamde Dag van de Arbeid (letterlijk "Dag van de Arbeid") op andere data dan 1 mei. In de Verenigde Staten van Amerika en Canada is Labor Day de eerste maandag in september; in Nieuw-Zeeland , de vierde maandag in oktober; In Australië bepaalt elke federale staat de datum van de viering: de eerste maandag van oktober in het Australian Capital Territory , New South Wales en South Australia ; de tweede maandag in maart, in Victoria en Tasmanië ; de eerste maandag in maart, in West-Australië ; en May Day in Queensland en het Northern Territory . 

Omdat de feestdag in veel landen een officieel karakter heeft, blijft een deel van de bevolking momenteel deelnemen aan de vieringen en hun eisen, terwijl een ander deel een dag vrij neemt voor vrijetijdsactiviteiten, enz.

Activiteiten in Spanje